AYRAN GİBİ BOZULUR

Yaptığını  güzel görür kendisi
Gençlik neyse, lafla durmaz şimdisi,
Akıl satar bizim köyün delisi,
Günden güne, devran gibi bozulur.

Göz ucuyla bakar, dudak gülümser,
Darda kalan görse selamı keser,
Dar ağacı bulsa, dostunu asar,
Çoraklaşır, harran gibi bozulur.

Kuzgun gibi gözü çöpte leş arar,
He-mi güzel, hem paralı eş arar,
Gerçeklerden kaçar,  hayal, düş arar,
Kirletilmiş seyran gibi bozulur.

İnsanlığı para ile ölçende,
Görüp, neme lazım deyip geçende,
Dost sırrını başka yerde açanda,
Gün gelir ki hüsran gibi bozulur.

Dediği yalana kendi inanır,
Haklısın desinler diye dolanır,
Varlığını ispat için yalanır,
Utanmaz da, şükran gibi bozulur.

Şu dost mudur, düşman mıdır bilinmez?
Güven bozar, bir araya gelinmez,
Emircan’ım kötü laflar silinmez,
Kötülerde viran gibi bozulur.
                        Emir Şıktaş