Gerçekten de kışın gelmesini çok istiyorum. Sohbetlerin en güzeli, kış günlerinde olmaktadır. Şu benim halk akademileri dediğim Söğütlü Kahvelerinde sobaya yakın masalardan birinde, hele hele, rahmetli Hacı Salih Şıktaş, Evcili Hacı Timur, Karakoyunlu Hacı Kahraman Alagöz, Hacı Yadullah, Pulurlu Hacı Ali, Kasımcanlı Hacı Hidayet, Taşburunlu Hacı İmamverdi gibi kişilerle de oturunca bir başka olur o kış gününün sohbeti. Yine böyle bir kış günü, eski Şeker Bankasının yerindeki kahvede oturmuş, yukarıda saydığım kişilerle, geçmişi ve geleceği konuşuyoruz. Hatıralar bir bir ortaya dökülüyor, çağrışımlar birbirini izledikçe bir başka haz alıyor insan! Onları dinledikçe yaşamın, geçmişle gelecek arasında, kısacık bir an olduğunu anlıyorsun. Yetmiş seksen yıllık bir ömrün çekilen çilelerle, varlık ya da yoklukla, geçmesinin hiçte önemli olmadığının farkına varıyorsun. Onlar konuştukça sen yaşamına yeni bir yön vermeye çalışıyorsun. Geçmişteki hatalarının bir daha tekrarlanmaması için kendine göre kararlar alıyorsun! Neyse ki; söz dönüp dolaşıp Hacı Timur'a geldi." Bu akşam çok hastaydım, ölümü resmen güzümle gördüm" dedi. Hacı Salih rahmetli "Ben senin ilacını biliyorum, bir an önce evlenmelisin" değince hacı Timur; " Ben küheylanın ahırına katır bağlamam Hacı Salih, bundan sonra katıra hiç binmem. Onu bırakında, gece Ekrem'i düşünü-yordum inanın! Ben ölürsem Ekrem'de, beni hatırlatacak bir hatıram olmalıdır diyerek üzülüyordum. Ne olur ne olmaz oğlum bir kâğıt kalem çıkar yaz, benden sana hatıram olsun." Ben hemen kâğıt kalem çıkardım ve Hacı Timur dedi ben yazdım. Bu gün geldim toplumunuza Selam verdim hepinize Sizin güzel sohbetinize Hasret kalıp ölürem men Çıkaydım yollarına Sarılaydım kollarına Senin şirin dillerine oğul Ekrem Hasret kalıp ölürem men Ahh, menim bu başıma Ateş düştü şu döşüme Menim Ekrem gardaşıma Helal eyle ölürem men Çok duygulandım. Gözlerim buğulandı. Rahmetli Hacı Salih ortamı değiştirmek için, "Ekrem Hocaya yağcılık yapma." Dedi. O da cebinden çıkardığı ve de kendi yazmış olduğu şiir kitabını imzalayarak bana uzatarak "Bu da benden oğluma hatıra" değince gözyaşlarımı tutamamıştım artık. Bu insanlar bende ne bulmuşlardı bilemiyorum ama onlar beni, ben de onları çok seviyorum anlaşılan. Bizi sessiz sedasız dinleyen Hacı kahraman da duygulanmış olacak ki derinden bir ahhh çekerek beni de bunlarla hatırla dedi... Ah ele mi vay derdim Vay dermanım vay derdim El vay ekti gül derdi Men gül ektim vay derdim. Bütün bunları okullarda öğretmiyorlar. Bunlar ancak yaşanarak öğrenilir. Hacı Salih rahmetli olmuş, Allah gani gani rahmet eylesin. Diğerlerine de sağlıklı uzun ömürler versin. Sizlerle paylaşmayı seviyorum. Belki izi kalır diye yazdım. Sıkılmazsanız daha çok konuşacağız.
