İşin adı, bana göre hiç önemli değil. Çünkü herkes aynı işi yapamaz; her insanın yeteneği farklıdır. Kimisi doktor olur, kimisi öğretmen, kimisi usta, kimisi şoför, kimisi de temizlik işçisi.
Şehirde bir yere gideceğim zaman genelde yürümeyi tercih ederim. Sokağı temizleyen bir temizlik işçisinin işini hakkıyla yaptığını görmek beni mutlu eder, içim rahatlar. Aynı şekilde, hastanede bir çalışanın vatandaşın sorununu çözmek için çaba harcamasına tanık olmak da bana umut verir.
Örneğin, bir öğretmeni düşünün. Öğrencisi ne kadar haylazlık yapsa da o, sabırla ona bir şeyler öğretmeye çalışır. Farklı yöntemler dener, bilgilerin öğrencinin hafızasında kalmasını ister. O öğretmen, sanki benim çocuğuma öğretiyormuş gibi bir minnet duygusu uyandırır.
Güne başladığımızda birçok insanla ve konuyla muhatap oluruz. Günün sonunda kendimize dönüp “Bugün ne yaptım?” diye sorduğumuzda, aklımıza gelen güzel anılar bizi mutlu eder, enerji verir. Olumsuzluklar ise moralimizi bozar, enerjimizi tüketir.
Normalde bir gazeteci olarak her gördüğümü sorgularım. Ancak, çoğu zaman sorgulamanın ötesine geçip her şeyde bir güzellik aramayı tercih ederim.
Kimin ne iş yaptığı önemli değil, önemli olan, o işi severek ve hakkıyla yapmasıdır.
Bir kurum müdürü ya da memuru, görevini yerine getirmek için devletten maaş alır. Daha basit bir ifadeyle, memur vatandaşa, yani kendi ailesine, akrabalarına, komşularına hizmet etmek için maaş alır. Ancak, bazıları bu sorumluluğu yerine getirmek yerine işleri sürüncemede bırakır veya zorluk çıkarır.
“Araya Hatırı Sayılır Kişileri Koyarak İş Yaptırma” Sorunu
Maalesef bazı durumlarda işe girmek için araya hatırı sayılır kişileri koyanlar, işe girdikten sonra sorumluluklarını yerine getirmemek için problem çıkarırlar. Bu noktada, işinin çözümünü isteyen kişiler, bu sorunları aşabilmek adına yine hatırı sayılır kişileri devreye sokmak zorunda kalırlar. Böyle bir sistem hem verimliliği düşürür hem de toplumsal huzuru zedeler, güveni yok eder. Oysa herkes görevini en iyi şekilde yerine getirse, bu türden gereksiz çabalar ve ilişkiler tamamen ortadan kalkar.
İnsan işini severek yapabilmelidir. Mesleği ve yüklendiği sorumluluğu kendi seçtiği için de, memnuniyetsiz bir tavır sergilememelidir.
Elbette insan psikolojisi değişkendir. Bir gün iyiyken ertesi gün kötü hissedebiliriz. Ama sürekli olumsuz bir tavır içinde olanlar ya kasıtlı hareket ediyordur ya da gerçekten bir rahatsızlığı vardır.
Ya da şöyle diyelim, hatırı sayılır bir kişinin kanuni hakkı olan bir talebine nasıl karşılık veriliyorsa, sıradan vatandaşın da talebi aynı paralelde çözüme kavuşturulmalıdır.
Bu yazıyı okuyanlar, “Acaba bu sözler bir eleştiri mi?” diye düşünebilir. Ancak niyetim kimseyi eleştirmek değil. Her insan kendini en iyi tanıyandır. Yazdıklarım mutlaka birilerine denk gelecek ve belki de kendi eksikliklerini fark etmelerini sağlayacaktır. Eğer bir kişide bile olumlu bir etki bırakabilirsem, ne mutlu bana.
Iğdır’da her meslek grubunda işini hakkıyla yapan insanlar olduğu gibi, iş yapıyor gibi görünüp aslında hiçbir şey yapmayanlar da var.
Bu tür sorunlar sadece bürokraside değil, her alanda karşımıza çıkabiliyor. Bu yüzden herkesin kendini gözden geçirmesi gerekiyor.
Sadece tribünlere oynamak, günü kurtarmak ya da iş yapıyor gibi görünmek başarı değildir.
Başarı, yaptığınız işe imza atmak, eser yaratmak ve iz bırakmaktır.
Çünkü rutini herkes yapabilir. Asıl başarı, rutinin ötesine geçmektir.
Iğdır’da kim hangi işe imza atmışsa yıllar geçse de o imza ona ait olarak kalacaktır. O imzayla anılacaktır.
